jk_top
homej.koman songs        j.koman sheet musiccontact
 
Krystyna Prońko 80 zl

 


foto T. Lach; PM Krystyna Pronko 

Wybrane nagrania 1973 - 1978   

01 Po co ci to chłopcze   09 Bramy snu                   
  Koman-Szczepkowski   Koman-Dutkiewicz      
02 Umarłe krajobrazy 10 Czas do snu                   
  Koman-Walczak          
03 Papierowe ptaki 11 Dwa anioły              
Koman-Szczepkowski Koman-Szczepkowski
04 Anioł i róża             12 Miodowy rok                   
  Koman-Szczepkowski   Koman-Szczepkowski    
05 Niech moje serce kołysze ciebie do snu  
Koman-Dutkiewicz  
06 Biedna        13 Czas robi swoje              
  Koman-Patuszynski   Koman-Czubaszek    
07 Trafić w czas            14 Zaprzęgne słońce, osiodłam chmury    
  Koman-Olewicz   Koman-Perkun
08 Nie pisałam od lat     15 Podaruj mi blues                
Koman-Szczepkowski Koman-Szczepkowski
16 Trawiaste przywidzenia
Koman, Waglewski-Olewicz


Krystyna Prońko 

Urodzona w Gorzowie Wielkopolskim piosenkarka i kompozytorka, pedagog muzyczny.
Studiowała na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie uzyskała dyplom magistra sztuki wraz z nagrodą rektorską rektora Mikołaja Góreckiego. 
Debiutowała w 1969 z zespołem 
Respekt na I Ogólnopolskim Festiwalu Awangardy Beatowej w Kaliszu. 
Współpracowała z Czesławem Niemenem (śpiewając w chórkach), zespołami Refleks, Skaldowie i Czerwone Gitary. 
W czasie studiów śpiewała w akademickim Big Bandzie, a w latach 1987–1989 występowała z big bandem Gustava Broma. 

W 1972 roku rozpoczęła współpracę z zespołem Koman Band.

W 1973 wstąpiła na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie wyróżniono jej interpretacje piosenek „Po co ci to chłopcze
(muz. Janusz Koman, słowa Janusz Szczepkowski) oraz
Umarłe krajobrazy
(muz. Janusz Koman, słowa Grzegorz Walczak)


W 1974 roku na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, zaśpiewała piosenkę pt "Papierowe ptaki"
(Koman-Szczepkowski).
Nagrodę za najlepszą aranżacje Festiwalu otrzymał Janusz Koman.

Dwa lata później, w 1975 zdobyła w Opolu główną nagrodę za interpretację utworu „Niech moje serce kołysze Ciebie do snu”,
(muz. Janusz Koman, słowa Marek Dutkiewicz). Przebój ten uzyskał także miano piosenki roku w plebiscycie prestiżowego magazynu muzycznego „Non Stop”. 

Występowała na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu występowała jeszcze wielokrotnie, m.in. w roku 1979, 1980, 1981, 1986 czy 1987. Według plebiscytu pisma „Non Stop” Krystyna Prońko dwukrotnie - w roku 1975 i 1977 - została uznana za najpopularniejszą wokalistkę w Polsce.  

W 1980 została okrzyknięta Piosenkarką Roku. Kilkakrotnie śpiewała także na jednym z największych festiwali jazzowych Jazz Jamboree, Praskim Festiwalu Jazzowym czy Festiwalu w Castlebar. 

W latach 1979–1981 prowadziła klasę śpiewu w Akademii Muzycznej w Katowicach. Przez rok pracowała również z młodymi piosenkarzami w Teatrze Muzycznym w Gdyni. 

W 1981 brała udział w wystawionym przez Teatr oratorium Ernesta Brylla do muzyki Wojciecha Trzcińskiego Kolęda-Nocka. Wielokrotnie prowadziła warsztaty bluesowe dla wokalistów w Bolesławcu. 

Od października 2001 prowadziła klasę śpiewu na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej na Wydziale Artystycznym w Instytucie Muzyki w Lublinie.

 W 1991 roku założyła własne wydawnictwo płytowe Power Music. 
W okresie 1992–1995 zajmowała się dziennikarstwem muzycznym, prowadziła wiele autorskich programów radiowych m.in. w radiu  Gdańsk,  Kraków,  Białystok,Szczecin czy w radiu Gorzów w rodzinnym Gorzowie Wielkopolskim . 

W 2008 roku z rąk ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bogdana Zdrojewskiego odebrała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 

Wraz z Markiem Kościkiewiczem i Markiem Tysperem wiosną 2010 zasiadała w jury pierwszej edycji programu Śpiewaj i walcz produkcji TVP1. 

W 2013 roku wystąpiła na gali jubileuszowej - Opole! Kocham Cię! podczas 50. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 

Mieszka w Warszawie.   /Wikipedia/




       
 


© 2000 Janusz Koman