|
|
|
|
|
|
| Jerzy Połomski - Tempus Fugit |
|
A1 |
|
B1 |
|
||||||||||||||||||||||
| A2 |
|
B2 |
|
|||||||||||||||||||||||
| A3 |
|
B3 |
|
|||||||||||||||||||||||
| A4 |
|
B4 |
|
|||||||||||||||||||||||
| A5 |
|
B5 |
|
|||||||||||||||||||||||
| A6 |
|
B6 |
|
|||||||||||||||||||||||
Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Radomiu, gdzie ukończył Technikum Budowlane w Zespole Szkół Budowlanych. Po maturze wyjechał na studia do Warszawy. Zdał egzamin wstępny na wymarzoną architekturę, jednak nie został przyjęty (decydujący okazał się brak punktów za pochodzenie – preferowane było robotnicze lub chłopskie – albo przynależność do Związku Młodzieży Polskiej). Został przyjęty do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie na Wydział Estradowy. Studia ukończył w 1957 z dyplomem aktora dramatu i estrady. Grał role dramatyczne, m.in. Poetę w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, króla Jana Kazimierza w Mazepie Juliusza Słowackiego, tytułową rolę w sztuce Maksyma Gorkiego Jegor Bułyczow i inne. |
||||||||||||||||||||||||||
|
Jednak już dyplom, na
który składał się skecz Stefanii
Grodzieńskiej Rękawiczka i role w komediach
muzycznych: Porwanie Sabinek wg Franza i
Paula Schonthana i Słomkowy kapelusz wg Eugéne'a
Labiche'a, zapowiadały jego przyszłą ścieżkę
kariery aktorskiej. Po studiach otrzymał propozycję zagrania głównej roli w Achillesie i pannach Artura Marii Swinarskiego w Teatrze Muzycznym w Gdyni pod dyrekcją Danuty Baduszkowej. Roli jednak nie przyjął. Jako aktor zadebiutował w 1957 w warszawskim Teatrze Syrena-Buffo, gdzie zagrał m.in. w składankach satyrycznych Grzechy stare i nowe, Żarty na stół, Nasze jajko i Czym chata bogata. W książce Druga połowa życia jego profesor i mentor Ludwik Sempoliński napisał, że kierownictwo teatru nie potrafiło należycie docenić talentu Jerzego Połomskiego: "Zniechęcony dwoma nieudanymi sezonami w Buffo, gdzie nie umiano go wykorzystać, obsadzając w banalnych piosenkach jak Lody, lody… i temu podobnych numerach, nie załamał się i nie zaniedbywał, śpiewając i opracowując piosenki w Polskim Radiu". Na efekty nie trzeba było długo czekać: W 1958 zajął drugie miejsce w plebiscycie Polskiego Radia na najpopularniejszego polskiego piosenkarza. Podobno słuchacze oddali na niego najwięcej głosów, ale dyrektor Władysław Szpilman zdecydował, że nie wypada, by taki młokos wyprzedził sławnego Mieczysława Fogga, i to jemu przypadło zwycięstwo. Jerzy Połomski pierwszy utwór dla radia, Piosenkę dla nieznajomej, skomponowaną przez Jerzego Haralda ze słowami Zbigniewa Kaszkura i Zbigniewa Zaperta, nagrał jeszcze jako student. Już wtedy zyskał popularność, która rosła z każdym rokiem. Jednym z jej przejawów było zwycięstwo w ankiecie Szpilek. Jerzy Połomski dostał 18,4% głosów, więcej niż m.in. Czesław Niemen, Wojciech Młynarski, Marek Grechuta i Mieczysław Fogg. "Połomskiego lubi się niezależnie od wieku, zarobków i wykształcenia" – tak redakcja podsumowała wyniki ankiety. Kariera piosenkarska, obfitująca w wyróżnienia i nagrody, rozwijała się bardzo szybko. W 1961 zdobył drugą nagrodę na I Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot za piosenkę Woziwoda, a w 1968 nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Opola na VI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za utwór Jest bałałajka skomponowany przez Henryka Klejnego do słów Tadeusza Urgacza. Rok później został laureatem festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii, gdzie zdobył nagrodę jury oraz radia i telewizji. W 1970 zajął trzecie miejsce na festiwalu Coupe d’Europe Musicale w Szwajcarii. W 1970 już jako niekwestionowana gwiazda polskiej sceny muzycznej, występował w Teatrze Syrena w rewii Ćwierć za kominem. W obsadzie znalazła się również Irena Santor. W 1973 wystąpił na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze, gdzie wykonał utwór Wesele. W tym samym roku zajął również trzecie miejsce podczas XI Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za piosenkę Bo z dziewczynami. Wylansował wiele przebojów lat 60. i 70., m.in. Cała sala śpiewa z nami, Woziwoda, Komu piosenkę?, Daj, Bo z dziewczynami, Moja miła, moja cicha, moja śliczna, Co mówi wiatr, Nie zapomnisz nigdy. Chętnie sięgał też po przedwojenne hity, takie jak To ostatnia niedziela, Kiedy znów zakwitną białe bzy, Każdemu wolno kochać, Młodym być. Teksty piosenek pisali dla niego Wojciech Młynarski, Ireneusz Iredyński, Adam Kreczmar, Agnieszka Osiecka, Jacek Korczakowski, Zbigniew Stawecki. Ma w repertuarze m.in. utwór Upamiętnienie ze słowami wiersza Wisławy Szymborskiej pod tym samym tytułem, Ostatni Ikar ze słowami Jonasza Kofty (tytuł oryginalny Song o szczęściu wiecznym) i Słyszysz, pędzą sanie Siergieja Jesienina. Z powodzeniem śpiewał covery zagranicznych przebojów: Formidable, Kilimandjaro, My dear Clementine, House of the Rising Sun, Róża była czerwona, Ach, co za noc. Nazywano go polskim Sinatrą i Aznavourem, ale sam Jerzy Połomski z dystansem odnosił się do tych porównań. W recenzjach podkreślano umiejętności estradowe piosenkarza, jego nienaganną dykcję, piękną barwę głosu, elegancję w stroju i zachowaniu, wysoką kulturę interpretacyjną i wykorzystywanie podczas śpiewania całej gamy środków aktorskich. Artysta koncertował zarówno w kraju, jak i poza jego granicami, między innymi w Wielkiej Brytanii, Danii, Czechosłowacji, ZSRR, Jugosławii, Rumunii i na Węgrzech, jak również na Kubie oraz wielokrotnie w ośrodkach polonijnych USA, Kanady i Australii. Trzykrotnie uhonorowany przez mieszkańców Chicago tytułem najpopularniejszego piosenkarza Polonii amerykańskiej w latach 1967-1969. W 1978 w Stanach Zjednoczonych ukazała się książka Świat Jerzego Połomskiego autorstwa polonijnej dziennikarki Róży Nowotarskiej wydana przez A. Poray Book Publishing z siedzibą w Nowym Jorku. Piosenkarz spędził kilka lat w USA, dokąd wyjechał w grudniu 1981 w trasę koncertową. Dostał zieloną kartę, ale gdy tylko zniesiono stan wojenny, oddał ją, ku ogromnemu zdziwieniu konsula, i zdecydował się wrócić do kraju. W 1990 podczas Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu otrzymał wyróżnienie za utwór Moja młodość ze słowami Agnieszki Osieckiej i muzyką Seweryna Krajewskiego. Za album pod tym samym tytułem, który sprzedał się w 50.000 egzemplarzy, otrzymał w 1998 Złotą płytę. Wcześniej podobny sukces odniósł m.in. longplay Daj (1970 rok), którego tytułowa piosenka ze słowami Adama Kreczmara i muzyką Jerzego Andrzeja Marka została okrzyknięta przez prasę pierwszym polskim zaśpiewanym erotykiem. Początkowy wers tekstu: "Daj, czegoć nie ubędzie, byś najwięcej dała" autor zaczerpnął z fraszki Jana Kochanowskiego Do dziewki. W 2006 po długiej przerwie, Jerzy Połomski, nagrał nową wersję przeboju Bo z dziewczynami wraz z zespołem Big Cyc, którą wykonali wspólnie na festiwalu TOPtrendy w Sopocie w 2007, a potem ponownie w 2013 podczas koncertu z okazji 25-lecia Big Cyc. W 2007 Jerzy Połomski nagrał swój premierowy singiel Czas nas zmienia z muzyką Marcina Nierubca do słów Jacka Cygana. 20 kwietnia 2009 otrzymał nagrodę Złotego Fryderyka za całokształt twórczości. 16 czerwca 2013 podczas 50. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wystąpił na gali jubileuszowej przypominającej największe przeboje minionego półwiecza. Zaprezentował dwie piosenki: Daj oraz Bo z dziewczynami. Prowadzący złożyli wokaliście gratulacje i życzenia z podwójnej okazji: 56 lat pracy artystycznej i nadchodzących 80. urodzin, na co zgromadzona publiczność zareagowała spontanicznym odśpiewaniem Sto lat. Koncert jubileuszowy odbył się 7 grudnia 2013 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie z udziałem Haliny Kunickiej, Hanny Banaszak, Jerzego Derfla, Janusza Senta, Piotra Kałużnego, Maxa & Mariana ze Stalowych Magnolii, Grzegorz Margasa (PWST) oraz Dawida Suleja Rudnickiego. Tempus fugit – jedenasty longplay Jerzego Połomskiego, wydany w 1978 roku nakładem wydawnictwa muzycznego Polskie Nagrania „Muza”. |
| © 2000 Janusz Koman |