Był taki ktoś

Święcicki - Dzikowski

W latach 1964–1972 występowała z zespołem Czerwono-Czarni, następnie śpiewała z mężem Henrykiem Fabianem i zespołem Wiatraki.

Koncertowała w USA na początku lat 80., potem wróciła do Polski.

Od 1992 przebywała w Chicago, gdzie nagrała dwie płyty solowe: „Ogrzej mi serce” i „Niewidzialne”.

W 2008 Sobczyk wróciła do Polski na stałe, ciężko chora na raka piersi.

14 grudnia 2008 wyemitowano odcinek Szansy na sukces, w którym wystąpiła w jury razem z Ryszardem Poznakowskim.

Zmarła 28 lipca 2010 w Hospicjum Onkologicznym Świętego Krzysztofa na warszawskim Ursynowie.

Pogrzeb piosenkarki odbył się 5 sierpnia 2010 na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w katakumbach
(rząd 98-3).
Dzień wcześniej, artystka została pośmiertnie odznaczona przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego 
Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Zrobił dyplom Warszawskiej Szkoły Fotograficznej i ukończył studia podyplomowe w Warszawskiej Wyższej Szkole Humanistycznej.
                       Zadebiutował jeszcze w czasie studiów jako autor sztuki Tragedia wydrwigroszów, w której wystąpił również jako aktor. Krótko pracował jako nauczyciel, ale praca ta nie pociągała go. Pasjonował go teatr, więc gdy Teatr Dramatyczny Politechniki Warszawskiej potrzebował aktorów do przedstawienia Wesele Pani Du Barry, zgłosił się na eliminacje i został przyjęty do grona młodych artystów. Wkrótce został na dobre aktorem kabaretowym. Wystąpił m.in. jako Achilles w parodii Achillesa i panien (1953). Rolę tę docenił Artur Maria Swinarski. Wkrótce Dzikowski związał się z klubem studenckim Stodoła, debiutując na jego kabaretowej scenie monologiem Ręce Eurydyki. Z sentymentu do tego występu napisał później parodię tego tekstu.

                      W latach 1961-1963 współpracował jako kierownik literacki z kabaretem warszawskiego klubu studenckiego Stodoła. Pisał także dla niego scenariusze programów (m.in. Powieszony, Hotel "Wieczny odpoczynek", Mimośród). Współpracował również z innymi kabaretami (m.in. z Jamnikiem). Założył też z Grzegorzem Walczakiem i Bogusławem Choińskim teatrzyk Stawki 5 przy Studium Nauczycielskim. Następnie związał się z kolejnym klubem studenckim – Hybrydy. Dla kabaretu działającego przy klubie pisał w latach 1963-1965 wraz z Wojciechem Młynarskim scenariusze programów, m.in. Radosna gęba stabilizacji i Ludzie to kupią. Napisał też libretta do wielu musicali, m.in. Gwałtu, co się dzieje (według Aleksandra Fredry, reż. Lech Komarnicki, muz. Seweryn Krajewski) i Niedopasowani, czyli Goliath Wieloryb (współaut. W. Młynarski, muz. Marek Sart).

                    Jako tekściarz zadebiutował w 1963. Nawiązał wtedy współpracę z bigbitową grupą muzyczną Czerwono-Czarni.
Potem pisał teksty piosenek dla różnych wykonawców, m.in. takich, jak: Stan Borys, Irena Jarocka, Niebiesko-Czarni, Maryla Rodowicz, Kasia Sobczyk.
Spodobała mu się też muzyka zespołu Czerwone Gitary, nawiązał więc współpracę z Jerzym Kosselą.
W latach 1966-1967 współpracował z kolei z kompozytorem Sewerynem Krajewskim, tworząc wraz z nim wiele piosenek dla wspomnianego zespołu. Przez pewien czas współtworzył teksty z Kazimierzem Winklerem.

Jest też autorem tekstów piosenek do filmu Dancing w kwaterze Hitlera (reż. Jan Batory, 1968, premiera 1971).
Piosenki z jego tekstami usłyszeć też można w wykonaniu takich artystów, jak np.: Alibabki, Ewa Bem, Tadeusz Chyła, Anna German, Katarzyna Groniec, Jerzy Grunwald, Krystyna Janda, Anna Maria Jopek, Stenia Kozłowska, Jacek Lech, Lizar, Czesław Niemen, Jerzy Połomski, Ludwik Sempoliński, Beata Wyrąbkiewicz.

W pracy nad tekstem piosenki nigdy nie skupiał się na nim samym. Interesował się też tym, jak będzie brzmiała piosenka jako całość – z muzyką, rytmem, wykonaniem, interpretacją.

W latach 80. pisał wyłącznie dla siebie, a potem założył wielobranżową firmę. Zajmował się przekładami piosenek z języka francuskiego, głównie tekstów Georges'a Moustakiego.

Współpracował przez wiele lat z Sewerynem Krajewskim (działającym od dawna solo). Chciałby też stworzyć duży polski musical.

W 2002 roku wydał książkę "Józup" - współautorstwo z Urszulą Dutkiewicz.
W 2014 roku powstała Fundacja im. Krzysztofa Dzikowskiego, wspierająca i promująca dorobek młodych artystów, którzy dopiero zaczynają swoją karierę.
18 maja 2016 roku nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego ukazała się książka "Tekściarz" (wysłuchał i opracował Rafał Podraza), która opowiada o życiu i twórczości Krzysztofa Dzikowskiego.

Wybrane piosenki
Anna Maria, Ballada o Lili Put (Liliput), Bądź poważny chociaż raz, Bądź wśród nas, Byczek Fernando, Był taki ktoś, Była to głupia miłość, Chcę być kochaną, Ciągle pada, Czekam na twój przyjazd, Cztery maki, Czy krasnoludki są na świecie, Dozwolone do lat osiemnastu, Dzień jeden w roku, Dzień, najwyżej dwa, Gondolierzy znad Wisły, Jak wędrowne ptaki, Jestem malarzem nieszczęśliwym, Mały książę, Mija rok, Nie wiem, czy to warto, Niebo z moich stron ,Pechowy chłopiec, Pochód świętych, Pojedynki (tekst napisany specjalnie dla Ludwika Sempolińskiego),Przyjdź w taką noc, Słowo jedyne – Ty, Spotkanie starych żółwi, Szary kolor twoich oczu, Śpiewam pod gołym niebem, Tak bardzo się starałem, Trochę dobrze, trochę źle, Trzecia miłość – żagle, Trzysta tysięcy gitar, W moich myślach, Consuelo, Wiatr od Klimczoka, Wschód słońca w stadninie koni, Znalazłam Go, Znalazłem Ją, Zwykły żart ...      
(w/g: Wikipedia)