|
|
|
|
|
|
|
Irena Santor -
Już
nie ma dzikich plaż Ryszard Szeremeta - Krzysztof Logan Tomaszewski |
 |
Już nie ma dzikich plaż |
|||||||||||||||
| Szeremeta-Logan | ||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
| Irena Santor de domo Wiśniewska | ||||||||||||||||
| (ur. 9 grudnia 1934 w Papowie Biskupim) – piosenkarka wykonująca szeroko pojęty pop tradycyjny. | ||||||||||||||||
|
W latach
1951–1959 solistka Państwowego Zespołu
Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”, którego
twórczość klasyfikowana jest jako muzyka
folkowa i świąteczna. Od 1959 artystka solowa, wylansowała wiele przebojów, m.in. „Maleńki znak” (1960), „Embarras” (1960), „Powrócisz tu” (1966), „Tych lat nie odda nikt” (1970) czy „Już nie ma dzikich plaż” (1985). |
||||||||||||||||
|
Irena
Santor W piosenkach Ryszard Szeremety |
||||||||||||||||
| Release: | 1985 | |||||||||||||||
| Label: | PolJazz – KPSJ-015 | |||||||||||||||
| Format: | Winyl , LP | |||||||||||||||
| Opracowanie: | Ryszard Szeremeta | |||||||||||||||
| Laureatka
międzynarodowych festiwali piosenkarskich.
Pierwsza w Polsce piosenkarka uhonorowana
doktoratem honoris causa. Koncertowała w większości krajów Europy, w obu Amerykach, Azji i Australii. Dokonała licznych nagrań dla Polskiego Radia, a jednym z pierwszych była piosenka „Straciłam twe serce”, kompozycja Władysława Szpilmana do słów Ludwika Starskiego. Występy w „Mazowszu” rozpoczęła w 1951. W zespole poznała Stanisława Santora, skrzypka i koncertmistrza orkiestry radiowej, który w przyszłości został jej mężem. Do szkoły w Karolinie uczęszczała wspólnie z Lidią Korsakówną. Techniki estradowego rzemiosła uczyła się u prof. Wandy Wermińskiej. Po odejściu z „Mazowsza” w 1959 rozpoczęła samodzielną działalność estradową. Po raz pierwszy bez „Mazowsza” wystąpiła publicznie w 50. wydaniu audycji Zgaduj-Zgadula w grudniu 1959 w Sali Kongresowej w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Zaczęła też nagrywać solowe kompozycje. Na zlecenie Władysława Szpilmana nagrała m.in. utwory „Maleńki znak” i „Embarras”, za który odebrała dwie nagrody na 1. festiwalu sopockim w 1961. W 1963 miała wystąpić na 1. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, jednak koszt wysłania po nią samolotu do Poznania był zbyt duży dla organizatorów festiwalu. Współpracowała z kabaretami Wagabunda, U Kierdziołka i Karuzela Warszawska. W latach 1965–1966 występowała w Teatrze Syrena i Teatrze Ateneum, grając w spektaklach: Zróbmy coś, Kram z piosenkami, Inne czasy i Ćwierć za kominem. W latach 1965–1966 została uznana za najpopularniejszą piosenkarkę Polonii amerykańskiej. Uczestniczyła w festiwalach zagranicznych np. w Rio de Janeiro, na Majorce. W 1966 za utwór „Powrócisz tu” otrzymała dwie nagrody na 4. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W marcu 1967 wystąpiła z mężem Stanisławem Santorem w programie Zgaduj Zgadula kręconym w Radomskich Zakładach Obuwia. Zrealizowała i wystąpiła w wielu recitalach telewizyjnych, takich jak: Ja jestem twoja, czyli śpiewa Irena Santor, Malowanki polskie, Bez próby – I. Santor, Dzisiaj śpiewa się inaczej, Pieśni S. Moniuszki: cz. 1 – Błyszczą krople rosy, cz. 2 – Płyń dźwięczny głosie, Chęć na życie czy Benefis I. Santor. Jej wizerunek medialny w latach 60. umocniła rola w filmie Przygoda z piosenką (1968) Stanisława Barei, w którym zagrała gwiazdę piosenki Suzanne Blanche. W 1978 Estrada Stołeczna przygotowała program Skąd my się znamy, którego Santor była gospodynią i w którym występowała Orkiestra Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach pod dyrekcją Jerzego Miliana. Program był wystawiony kilkakrotnie w Sali Kongresowej w Warszawie oraz w kilku miastach w Polsce. W 1979 związała się z Wojewódzką Agencją Imprez Artystycznych w Katowicach i dała cykl koncertów recitalowych na Śląsku, poza tym wystąpiła w programie estradowym Gwiazda zaprasza z udziałem Tadeusza Rossa, Józefa Homika (solisty Opery Śląskiej), Jerzego Miliana i jego orkiestry. Artyści wystąpili czterokrotnie w zabrzańskim Domu Muzyki i Tańca. Ponadto w tym czasie nagrała wiele utworów dla katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia oraz dla Telewizji Katowice. Również w 1979 Telewizja Polska zrealizowała 49-minutowy program artystyczny autorstwa Katarzyny Sobol Gwiazdy estrady – Irena Santor, w którym przedstawiono m.in. przeboje wyśpiewane przez artystkę w latach 1968–1979. Poza tym wystąpiła na 17. KFPP w Opolu w koncercie XXXV-lecia PRL, w którym zaśpiewała dwa utwory: „Embarass” i „Powrócisz tu”; za liryczny walc „Embarass” otrzymała pierwsze w swojej karierze Grand Prix festiwalu. W finale festiwalu Mariusz Walter, realizator telewizyjny przedsięwzięcia, zadecydował, że Santor będzie śpiewać nagrodzoną piosenkę, schodząc z samej góry amfiteatru po kamiennych głazach. W koncercie zatańczyła razem z Jerzym Połomskim do jego piosenki „Cała sala śpiewa z nami”. W 1991 na 28. KFPP w Opolu odebrała Nagrodę Honorową Grand Prix festiwalu za „wybitne osiągnięcia w sztuce interpretacji piosenki”. W sierpniu 1998 uczestniczyła w nagrywaniu programu telewizyjnego w TVP o festiwalu sopockim. W programie wystąpiła wraz z Ireną Dziedzic, Katarzyną Groniec, Henrykiem Debichem oraz Jerzym Połomskim. Była nominowana do Telekamery 1999 w kat. Wokalistka roku. Od 17 do 20 czerwca 1999 na III Ogólnopolskim Festiwalu Obrzędów Weselnych w Węgrowie przewodniczyła jury w składzie: Jarosław Kukulski, Maria Koc, Tadeusz Samorski, Longin Kowalczyk, Sławomir Świerzyński. Wręczała wspólnie z Małgorzatą Walewską statuetki Teraz Polska 21 maja 2001 w warszawskim Teatrze Wielkim producentom za promowanie polskich produktów. Z promocją płyty Jeszcze związana była trasa koncertowa Santor w marcu i kwietniu 2002. Na koncertach usłyszeć można było głównie premierowe piosenki (takie jak: Jak fart to fart, Jak dobrze gdy się nic nie musi czy Jeszcze kochasz mnie) z albumu który 6 kwietnia trafił na sklepowe półki. Podczas trasy piosenkarka odwiedziła: Rzeszów, Lublin, Łódź, Bielsko Białą, Gliwice, Chorzów, Piłę, Poznań, Szczecin, Cieszyn i Oświęcim. 23 sierpnia 2002 wystąpiła w Operze Leśnej w finałowej części Sopot Festival 2002. Na sopockiej estradzie przypomniała najbardziej znane przeboje oraz zagrała piosenki z albumu Jeszcze. Wokalistce towarzyszyła orkiestra Kukla Band. Santor odebrała także nagrodę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. Koncert trwał 23 minuty, obejrzało go ponad 8 mln widzów. W tym samym roku wystąpiła w transmitowanym przez TVP1 koncercie z okazji 50-lecia Telewizji Polskiej. Zaśpiewała tam piosenki: Tych lat nie odda nikt oraz Embarras. Brała udział w wielu koncertach charytatywnych m.in. w akcji pomocy powodzianom powodzi tysiąclecia w 1997. 6 lutego 2005, na Placu Teatralnym w Warszawie odbył się koncert charytatywny Pokonamy fale, na rzecz ofiar grudniowego tsunami w Azji Południowo-Wschodniej. Wystąpili licznie polscy artyści m.in. Santor, która zaśpiewała swoją najnowszą piosenkę „Twarze, twarze”, a także wspólnie ze innymi polskimi artystami zaśpiewała piosenkę „Pokonamy fale” (do słów Jacka Cygana i muzyki Romualda Lipki). Wspomaga Fundację Anny Dymnej Mimo Wszystko na koncertach organizowanych przez tę fundację: I Festiwalu Zaczarowanej Piosenki, który odbył się 5 czerwca 2005, na II Festiwalu Zaczarowanej Piosenki odbytym: 17 czerwca 2006 oraz na III Festiwalu Zaczarowanej Piosenki 16 czerwca 2007, jest również Honorową Patronką Festiwalu. 5 października 2005 odebrała nagrodę Przyjaciela Zaczarowanego Ptaszka, na ceremonii w warszawskiej kawiarni Kaprys, w gmachu Telewizji Polskiej. Razem ze Zbigniewem Korpolewskim była gościem Sopot Festival 2006, który odbył się w dniach 1–3 września. Bydgoska Aleja Autografów – Irena Santor, 2009 Stara się ograniczać swoje występy na scenie, jednak z okazji Dnia Kobiet w 2005 zgodziła się na dwa duże koncerty: 7 marca w Poznaniu w Teatrze Wielkim i 12 marca w Łodzi w Teatrze Muzycznym. Była to kolejna okazja na promocję zdrowego trybu życia. W 1991 wycofała z czynnego życia artystycznego, zapowiadając, że nie będzie już grać koncertów na żywo z wyjątkiem imprez charytatywnych i promujących zdrowy tryb życia, miała jednak nadal nagrywać dla radia i współpracować z telewizją. Z czasem zmieniła plany muzyczne. Nagrała szereg solowych albumów, np. Halo Warszawo, Piosenki stare jak świat, Powrócisz tu, Zapamiętaj, że to ja, Moja Warszawa, Witaj gwiazdko złota, Telegram miłości, Cdn., Biegnie czas, Warszawa, ja i ty, jak również Duety (1996), Santor Cafe (2000), zawierający największe światowe standardy autorstwa Burta Bacharacha, Michela Legranda i Huberta Girauda. W nowym tysiącleciu ukazały się płyty: Kolory mojej Warszawy (2001; zawierająca nagrania artystki z lat 1960–1980, poświęcone w całości Warszawie), Jeszcze (2002; promowana singlem „Jeszcze kochasz mnie”), Kręci mnie ten świat, (2010), Zamyślenia (2014) i Punkt widzenia (2014). W latach 1994–2004 była przewodniczącą Stowarzyszenia Polskich Artystów Wykonawców Muzyki Rozrywkowej. Pracowała w nim społecznie. Uczestniczyła również w pracach Rady Artystycznej Polskich Nagrań. W 1995 ukazały się pamiętniki piosenkarki pt. Miło wspomnieć w opracowaniu Violetty Lewandowskiej, wydane przez Grupę Image. W 2005 i w 2010 brała udział w programie TVP1 Kawa czy herbata?, w 2006 wystąpiła w programie Załóż się. Wielokrotnie była bohaterką programów muzycznych w TVP, takich jak Szansa na sukces czy Wideoteka dorosłego człowieka. Wystąpiła również w programie Porozmawiajmy u ks. Nowaka (2003) i w teledysku promującym Unię Europejską. Irena Santor (2006) W październiku 2006 była gościem programu TVP1 Od przedszkola do Opola. Zaśpiewała w nim dwie piosenki (Już nie ma dzikich plaż oraz Złoty pierścionek). W programie wystąpiło pięć młodych uczestniczek, które zaśpiewały utwory z jej repertuaru, takie jak: Na moją głowę lecą krople deszczu, Kalosze szczęścia, Życie na różowo, Gąska i żabka czy C’est si bon. W programie zwyciężyła 8-letnia Paulina Zambrowska z Augustowa śpiewająca utwór Życie na różowo. 13 i 14 września 2006 wraz ze Zbigniewem Korpolewskim była gościem 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Wystąpiła w wyemitowanym 28 września 2006 materiale filmowym, przygotowanym dla Wiadomości TVP, dotyczącym nowotworów piersi. 23 października 2006 odbyło się spotkanie z piosenkarką w Krakowie, w Klubie Garnizonowym z cyklu Ludzie estrady – śpiewane rozmowy… Wystąpiła wraz z Przemysławem Sadowskim w emitowanym 13 listopada 2006 w telewizji TVN programie satyrycznym Szymon Majewski Show. 7 lutego 2007 wystąpiła w wyemitowanym w TVP2 programie telewizyjnym z okazji Walentynek pt. Muzyczne historie miłosne, zaśpiewała piosenkę „Embarras” w duecie z Mezo. Wzięła udział w wyemitowanym 8 kwietnia 2007 w telewizji TVN koncercie pt. Zakochajmy się jeszcze raz. W duecie ze Zbigniewem Wodeckim zaśpiewała piosenkę „Embarras”, a występ połączony był z emisją fragmentu programu telewizyjnego pt. Jej portret z 1980 (traktowanego jako całościowy wideoklip do tej piosenki), odmienionego komputerowo. 2 czerwca 2007 w Łazienkach Warszawskich wystąpiła w spektaklu Mazowieckiego Teatru Muzycznego „Operetka” Dziecko w krainie muzyki. Fragmenty tego spektaklu zostały zaprezentowane 1 czerwca 2008 w Sali Kongresowej w koncercie „Operetka dzieciom”. 16 czerwca 2007 uroczyście otwierała i zamykała III Finał Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty w Krakowie. 16 czerwca 2007 podczas koncertu Super Jedynek na 44. KFPP w Opolu wykonała piosenkę „Tych lat nie odda nikt” i wręczyła Robertowi Gawlińskiemu statuetkę dla wokalisty roku. Wraz z laureatami tegorocznej i zeszłorocznej edycji Festiwalu Zaczarowanej Piosenki oraz m.in. Michałem Bajorem i Zbigniewem Zamachowskim 17 czerwca 2007 uczestniczyła w koncercie Fundacji Anny Dymnej „Radość Mimo Wszystko” w Krakowie. Wiosną 2010 była jedną z jurorek w programie rozrywkowym Polsatu Tylko nas dwoje. W wielu wywiadach pozytywnie wspomina współpracę z Dorotą Rabczewską, drugą z jurorek programu. Irena Santor (2016) 13 października 2012 była bohaterką i honorowym gościem Amadeusza Szklarza-Habrowskiego w varsavianistycznym cyklu spotkań biograficznych pt. Kto spotyka Warszawę?, zorganizowanym podczas IX Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Retro im. Mieczysława Fogga w Domu Spotkań z Historią w Warszawie. 16 czerwca 2013 na rozpoczęcie jubileuszowego koncertu pt. Opole! Kocham Cię! – Gala Jubileuszowa na 50. KFPP w Opolu zaśpiewała piosenkę „Powrócisz tu”. Po odebraniu z rąk Prezesa Zarządu Polskiego Radia Andrzeja Siezieniewskiego nagrody Diamentowego Mikrofonu, zaśpiewała utwór „Jeszcze jeden świt” z płyty Kręci mnie ten świat. W lipcu 2021 oficjalnie zakończyła karierę artystyczną. W 2021 ogłosiła zakończenie kariery. |
||||||||||||||||
Zbigniew Bujarski, Mieczysław Drobner, Elżbieta Dziębowska, Aleksander Frączkiewicz, Zbigniew Jeżewski, Tadeusz Machl, Krzysztof Meyer, Krystyna Moszumańska-Nazar, Józef Rychlik, Bogusław Schaeffer, Marek Stachowski, Jacek Targosz, Mieczysław Tomaszewski. W 1982 roku odbył podyplomowe studia kompozytorskie w Guildhall School of Music and Drama w Londynie pod kierunkiem Alfreda Niemana i Roberta Saxtona. W 1986 odbył staż komputerowy w Electronic Music Studio w Sztokholmie pod kierunkiem Larsa Gunnara Bodina i Tamasa Ungvary, zaś w 1991 w GMEB w Bourges we Francji (obecnie IMEB: International Institute of Electroacoustic Music) pod kierunkiem Françoise Barričre. Pierwszym znaczącym osiągnięciem było wykonanie w 1971 roku, wraz z grupą „Laboratorium” Janusza Grzywacza, partytury graficznej Szeremety i nagranie jej w Telewizji Polskiej oraz ścisła współpraca z prof. Katlewiczem, który w tamtym czasie kierował prawykonaniami dzieł Krzysztofa Pendereckiego w Filharmonii Krakowskiej. W 1977 roku, jako Grand Prix Konkursu Związku Kompozytorów Polskich, kompozytor otrzymał roczne stypendium amerykańskie. Jednocześnie rozpoczął współpracę z kwartetem wokalnym Novi Singers. Zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień w roku 1981 utworem symfonicznym „Advocatus Diaboli” pod batutą Andrzeja Markowskiego. Wydarzenie to ugruntowywało pozycję kompozytora przed rozpoczęciem studiów w Los Angeles, jednak wyjazdowi do USA stanął na przeszkodzie stan wojenny wprowadzony w Polsce w grudniu 1981. Epizod śpiewaczy w kwartecie wokalnym Novi Singers zainicjowany w roku 1977 trwał aż do rozwiązania formacji w roku 1985. Szeremeta nagrywał i koncertował w Polsce i za granicą wspólnie z Ewą Wanat, Waldemarem Parzyńskim i Januszem Mychem, między innymi podczas Festiwalu Jazzowego Jazz Jamboree w Warszawie oraz Międzynarodowego Festiwalu Jazzowego w Montreux w Szwajcarii. W latach 1979–1986 komponował na zamówienia Andrzeja Trzaskowskiego dla jego Orkiestry Jazzowej STUDIO S-1 w Polskim Radio. W latach 90. był członkiem Komisji Repertuarowej Festiwalu Warszawska Jesień oraz wiceprezesem Związku Kompozytorów Polskich. W 1991 prezentował swoje kompozycje w Nowym Jorku (Lincoln Center) i w Filadelfii (Uniwersytet Pensylwanii). W latach 90. współpracował z Besta Film, ARD, ZDF, SDF, Arte oraz 3Sat. Od roku 1989 jest sub-wydawcą szwajcarskiego wydawnictwa multimedialnego Arcadia (M.S.I.). W latach 1999–2010, na zaproszenie Wojciecha Kępczyńskiego (reformatora Teatru Muzycznego ROMA), prowadził działalność impresaryjną. Dla Teatru ROMA wylicencjonował w Anglii, Francji i USA musicale: Miss Saigon, Grease, Koty, Taniec wampirów (Romana Polańskiego), Upiór w Operze oraz Nędznicy. Szeremeta należy do wąskiego grona prekursorów muzyki elektronicznej, eksperymentalnej i elektroakustycznej w Polsce, czego wyrazem stało się powierzenie mu na wiele lat przez prof. Józefa Patkowskiego funkcji kierownika Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w Warszawie w latach 1985–1999. Do szczególnych osiągnięć kompozytora zalicza się dziewięć prawykonań jego utworów na koncertach Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień. Prezentowane na tym Festiwalu w 1995 „Triple Concerto for 3-tape exposition” (1995) zostało nagrodzone w konkursie EBU (European Broadcasting Union) i włączone przez jury Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej do programu Światowych Dni Muzyki Seul 1997. Podczas 55 Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu odbył się koncert „Piosenka Ci nie da zapomnieć. Koncert przebojów stulecia”, do którego wybrano kilkanaście najpiękniejszych polskich kompozycji w całej historii muzyki rozrywkowej w Polsce. Wśród nich znalazł się utwór „Już nie ma dzikich plaż” skomponowany przez Szeremetę dla Ireny Santor. Jest żonaty z Barbarą Bossowską-Szeremeta (ur. 1956), mają córkę - Martę Szeremeta (ur. 1983). |
Pracował w III Programie Polskiego Radia jako reporter, prowadząc audycje społeczno-obyczajowe. W 1986, po awarii elektrowni w Czarnobylu, wyemigrował do Rzymu, gdzie napisał swój hit wydawniczy o przeżyciach emigranta Zawsze możesz powrócić. W 1991 wrócił do Polski. W 2002 wydał książkę Zawodowiec – opowieść o ojcu, dziennikarzu sportowym Bohdanie Tomaszewskim. Od lutego 2013 publikował artykuły w tygodniku „W Sieci”. Ze swoją drugą żoną, Elżbietą, ma córkę Karolinę. Mieszka w Konstancinie-Jeziornie. (Wikipedia) |
| SKLEP / INFORMACJE |
 |
|
| Wymagania techniczne | Regulamin | O nas |
| Sposoby płatności | Polityka prywatności | pon. - pt 10:00-18:00 |
| Odstąpienie od umowy | Polityka zwrotu towarów | telefon: +48 605 079 902 |
| mp3 | Terminy i podstawa prawna | koman_sklep@onet.pl |
| © 2000 Janusz Koman |
