 |
 |
    |
Wspomnienie
Marek Sart - Julian Tuwim
|
Jego rodzicami byli Anna z domu Markiewicz (1897–1986) i Antoni Wydrzycki (1896–1960), wykonujący liczne prace rzemieślnicze, m.in. strojenie fortepianów i naprawę zegarów. Miał siostrę Jadwigę (ur. 1926). Śpiewał już w szkolnym chórze w szkole dziesięciolatce oraz w chórze kościelnym (tam grał też na organach). Wraz z chórem szkolnym koncertował w innych szkołach. W latach 1953–1954 uczęszczał do klasy fortepianu liceum pedagogicznego w Grodnie. Jak wspomina jego kolega ze szkoły muzycznej w Grodnie, Mikołaj Szyszygin, Czesław uczęszczał z nim do Szkoły Muzycznej w Grodnie przez rok, jednak został z niej wyrzucony, gdyż opuszczał zajęcia. Razem grali na występach szkolnych, Szyszygin na domrze a Wydrzycki na bajanie (rosyjska odmiana akordeonu). |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
W 1958 roku poślubił w Grodnie swoją pierwszą miłość, Marię Klauzunik. Został przesiedlony do powojennej Polski w 1958 roku w ramach ostatniej fali masowych wysiedleń Polaków z Kresów Wschodnich. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| w/g : Wikipedia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Komponował i
aranżował
m.in. dla
radiowych
orkiestr w
Warszawie,
Łodzi i
Poznaniu
oraz dla
zespołu
Błękitny
Jazz
Ryszarda
Damrosza.
W latach 1960–1962 pełnił funkcję kierownika muzycznego warszawskiego Teatru Buffo. W 1961 r. założył w hotelu Bristol w Warszawie Teatr Piosenki, przekształcony później w Klub Piosenki ZAKR. W latach 1968–1969 prowadził z Ernestem Bryllem folk-rockowy zespół Drumlersi, dla którego komponował i aranżował. W latach 1973–1974 był kierownikiem muzycznym Państwowego Teatru Muzycznego w Poznaniu. Od 1991 r. przewodniczy radzie Fundacji Kultury Polska-Niemcy. Autor muzycznych audycji radiowych, m.in. Marek Sart przedstawia polską muzykę instrumentalną, – programów TV, m.in. Ich pięciu i ona jedna, Krach z piosenkami i Lista przebojów muzyki poważnej; – współautorem (z Marek Wiernikiem) książki Album polskiego rocka; – kompozytorem utworów muzyki symfonicznej i kameralnej, m.in. Piccolo Oratorio na dwa głosy męskie i orkiestrę symfoniczną, Divertimento na smyczki i perkusję, I Kwartetu smyczkowego, II Kwartetu smyczkowego, Cabbalah na wiolonczelę, wibrafon i kotły; – sześciu pieśni Frauen schicksat (sł. Rainer Maria Rilke); – cyklu pieśni Profile Cyrenejczyka (sł. Karol Wojtyła); – opery musicalu Historia spod mostu (libretto Stanisław Dobrowolski, Lech Terpiłowski); – opery baletu Feretron wg Stanisława Wyspiańskiego (libretto Michał Sprusiński); – operetki Miss Polonia (libretto Jerzy Jurandot); – musicali Butterfly Cha-Cha (libretto Wojciech Młynarski), W pustyni i w puszczy (libretto Anna Bernat), Achilles i miłość (libretto Jonasz Kofta, Michał Sprusiński), Niedopasowani, czyli Goliath i wieloryb (libretto Krzysztof Dzikowski, Wojciech Młynarski), Orfea (libretto Elżbieta Zechenter), Sekretny przystanek (opr. sł. Jerzy Jurandot, Stefani Grodzieńska); – bajek muzycznych i musicali dla dzieci wydanych także na LP ’s Toto (libretto Ernest Bryll, Małgorzata Goraj), Hebanowa baśń (libretto Helena Kołaczkowska) oraz Latające niewiadomoco (sł. Helena Kołaczkowska, Parady (sł. Stanisław Grochowiak), Baśń o Tomku i wilku; – piosenki do filmu Zbrodniarz i panna (reż. Janusz Nasfeter); – muzyki do filmów fabularnych, krótkometrażowych, TV i animowanych; – instrumentalnych utworów rozrywkowych, m.in. Gwiezdny telegram, Jesienne refleksje, Big-oberek i Big-polonez. Piosenki m.in. dla: Michaja Burano, Chóru Czejanda, Fryderyki Elkany, Haliny Frąckowiak, Anny German, Marii Koterbskiej, Czesława Niemena, Jerzego Połomskiego, Sławy Przybylskiej, Reny Rolskiej, Ireny Santor, Karin Stanek, Violetty Villas, Stefana Zacha i Nataszy Zylskiej. Jego karierze poświęcone zostało hasło w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 120 (reż. Ryszard Wolański). Kompozytor piosenek m.in; Każda miłość jest pierwsza (sł. Jerzy Jurandot, wyk. Irena Santor). Komu piosenkę (sł. Karol Kord, wyk. Jerzy Połomski). Malowana lala (wyk. Karin Stanek). Raz, jedyny raz (sł: K. Kord, wyk. Krzysztof Cwynar). Odejdź smutku (wyk. Maria Koterbska). Trzysta tysięcy gitar (sł. Krzysztof Dzikowski, Wojciech Młynarski, wyk. Karin Stanek). O kim dzisiaj opowiada (sł. Janusz Sent, wyk. Krzysztof Cwynar). Wspomnienie (sł. Julian Tuwim, wyk. Czesław Niemen). Siódme niebo (sł. Lidia Gierwiałło, wyk. Marcin Bronikowski). Co nas obchodzi (sł. Jerzy Jurandot, wyk. Olgierd Buczek) – z filmu Mąż swojej żony z 1960 roku. Bal u Posejdona (muz. i sł Marek Sart, wyk. Anna German, Krzysztof Cwynar). Kompozytor muzyki filmowej m.in; Jest laureatem: – II nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’61 za Woziwodę, – II nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’63 za Odejdź smutku, – I nagrody w konkursie radiowym na piosenkę festiwalową na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’64 za Znad białych wydm, – Srebrnego Gronostaja na festiwalu w Rennes (Francja) w 1974 r. za Dyla Sowizdrzała. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| w/g : Wikipedia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Urodził się 13 września 1894 w Łodzi, przy ul. Widzewskiej 44 (obecnie Kilińskiego 46), w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów. W latach 1904–1914 uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi. Na początku uczył się słabo, nie okazywał zainteresowania przedmiotami ścisłymi, zwłaszcza matematyką, przez co powtarzał szóstą klasę. Zadebiutował w 1911 przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa. W roku 1913 miał miejsce jego właściwy debiut poetycki, wiersz Prośba opublikowany został w „Kurierze Warszawskim”. Utwór poeta podpisał inicjałami St. M., poznanej w 1912, swojej przyszłej żony Stefanii Marchwiówny. Pobyt w Warszawie (1916–1939) W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do Warszawy. Studiował prawo i polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (1916–1918), ukończył jedynie po jednym semestrze. W trakcie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander w 1919. 30 kwietnia 1919 poślubił Stefanię Marchew. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym naczelnego wodza Józefa Piłsudskiego. W młodości inspirował się twórczością Leopolda Staffa (pisał o tym w swych pamiętnikach). Członek założyciel Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS). Życie na obczyźnie (1939–1946) W 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji. Wspólnie z Janem Lechoniem, Antonim Słonimskim, Kazimierzem Wierzyńskim oraz Mieczysławem Grydzewskim (określanymi jako poeci satelici) spotykali się w paryskiej kawiarni Café de la Régence. W obliczu kapitulacji Francji (1940) i osobistego zagrożenia, Tuwim i Lechoń udali się przez Hiszpanię do Lizbony, a następnie do Rio de Janeiro, gdzie dołączył do nich Kazimierz Wierzyński. Ostatecznie wspólnie też wyjechali do Nowego Jorku, gdzie poeta mieszkał przez blisko pięć lat (1942–1946). Tuwim i Oskar Lange pisali dla pism „Nowa Polska” oraz „Robotnik”, natomiast Wierzyński i Lechoń utworzyli „Tygodnik Polski”. Z kolei Grydzewski wyjechał do Londynu, gdzie pozostał redaktorem naczelnym demokratyczno-liberalnego tygodnika „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”, a po wojnie „Wiadomości”, odpowiednika krajowych „Wiadomości Literackich”. Członkowie grupy poetyckiej „Skamander” stanowili pierwszą, wielką falę emigracji polskich literatów i poetów. Ostatnie lata w Polsce (1946–1953) Do Polski Tuwim wrócił w czerwcu 1946 roku i stał się osobowością chronioną, adorowaną i uprzywilejowaną przez ówczesne władze. Został okrzyknięty poetą państwowym. W tym samym roku Tuwimowie adoptowali córkę Ewę. W latach 1947–1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego. Po wojnie Tuwimowie otrzymali opuszczony dom w Aninie przy ul. Zorzy 19, gdzie mieszkali wraz z Ireną Tuwim (siostrą poety). Dom ten po śmierci Tuwima nabył Piotr Jaroszewicz. W ostatnich latach życia Tuwim stworzył niewiele wierszy; czasami tylko ulegał prośbom zaprzyjaźnionych redaktorów, potrzebujących wierszy na rocznicowe okazje. Pisał prywatnie (bez publikowania). Do końca zajmował się też tłumaczeniami i zbieraniem kuriozów literackich, które publikował w miesięczniku „Problemy” w cyklu „Cicer cum caule”. Zmarł 27 grudnia 1953 w pensjonacie ZAiKS-u „Halama” w Zakopanem na atak serca. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. (Vikipedia) |
|
Tuwim w piosenkach:
|
|
Odznaczenia, nagrody
i wyróżnienia: Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie (1953) Order Sztandaru Pracy I klasy (1949) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1946) Złoty Wawrzyn Akademicki (1935) Nagroda Państwowa I stopnia (1952) Nagroda Literacka miasta Łodzi (1928) Nagroda Literacka miasta Łodzi (1949) Nagroda polskiego PEN Clubu (1935) D Doktorat honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego (1949) |
|
Najważniejsze dzieła:
Juwenilia (1911–1918) – wczesne próby poetyckie, sam Tuwim nigdy ich nie wydał. Czyhanie na Boga (1918) Sokrates tańczący (1920) Siódma jesień (1922) Pogrzeb prezydenta Narutowicza(1922) Wierszy tom czwarty (1923) Czary i czarty polskie (1924) Wypisy czarnoksięskie (1924) A to pan zna? (1925) Czarna msza (1925) Tysiąc dziwów prawdziwych (1925) Słowa we krwi (1926) Tajemnice amuletów i talizmanów (1926) Strofy o późnym lecie Rzecz czarnoleska (1929) Do prostego człowieka (1929) Jeździec miedziany (1932, przekład Puszkina) Biblia cygańska i inne wiersze (1932) Jarmark rymów (1934) Polski słownik pijacki i antologia bachiczna (1935) Bambo (1935) Treść gorejąca (1936) Lutnia Puszkina (1937) Rzepka (1938) Bal w Operze (1936, wyd. 1946) - Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali (1937) Lokomotywa (1938) Kwiaty polskie (1940–1946, wyd. 1949) Pegaz dęba, czyli panopticum poetyckie (1950) Piórem i piórkiem (1951) Cicer cum caule (1949–1953) |
| SKLEP / INFORMACJE |
 |
|
| Wymagania techniczne | Regulamin | O nas |
| Sposoby płatności | Polityka prywatności | pon. - pt 10:00-18:00 |
| Odstąpienie od umowy | Polityka zwrotu towarów | telefon: +48 605 079 902 |
| mp3 | Terminy i podstawa prawna | koman_sklep@onet.pl |
| © 2000 Janusz Koman |
 |
Wspomnienie
